Het is dan eindelijk gebeurd. Gisteren ben ik onder het mes gemoeten voor mijn carpaaltunnelsyndroom. Iets dat ik duidelijk onderschat had.
Een paar weken na mijn bevalling kreeg ik ineens heel veel pijn in mijn pols. Vooral als mijn duim een haakbeweging maakt. Ik ben toen naar een handchirurg geweest en hij vertelde me dat ik carpaaltunnelsyndroom had vanwege mijn zwangerschap. Ik heb tijdens mijn zwangerschap veel vocht opgeslagen, en dit vocht zit nu nog vast rond mijn pees, wat de pijn veroorzaakt. Geen probleem zei de dokter, gemakkelijk op te lossen met een spuit cortisone. En inderdaad, 2 dagen later was de pijn verdwenen.
Tot een aantal weken geleden. Ineens was de pijn er weer en ik kon direct aanduiden wat het was. Dus wou ik een afspraak maken met dezelfde arts waarbij ik vorige keer was geweest. Helaas kreeg ik toen te horen dat ik tot 3 mei moest wachten voor een consultatie. Mensen met een baby weten dat 2 maanden wachten met pijn geen optie is. Ik had het nu al moeilijk om Joas een tijdje vast te houden, laat staan dat ik dat nog moest uitzingen tot 3 mei. Dus heb ik naar het ziekenhuis gebeld om een afspraak te maken met een arts dat zo snel mogelijk tijd had.
Een week later zat ik in de wachtkamer, met het gedacht dat ik terug een cortisone spuit zou krijgen. Maar niet was minder waar. Na de kortste consultatie ooit was het verdikt dat hij dit ging verhelpen door een mini-operatie. Twee weken later werd ik om 11u verwacht in het dagziekenhuis. En daar stond ik gisteren dan. Totaal niet voorbereid op wat er ging gebeuren. Ik had nogal weinig info gekregen en de info die ik wel had was nogal vaag. Ik dacht, snel even in een steriel kamertje binnen, aan een tafeltje gaan zitten, klein prikje plaatselijke verdoving, sneetje, alles oplossen en 20 minuten later naar huis. Was dat even een dikke tegenvaller toen ik te horen kreeg dat ze mijn hele arm zouden lam spuiten!
Via een spuit in mijn nek hebben ze men arm verdoofd. Ik vind het verschrikkelijk om geen gevoel te hebben in mijn ledematen. (dat was met mijn keizersnede ook zo) En toen werd ik het operatiekwartier binnen gereden (tot zo ver het kleine steriele kamertje). Het was daar superkoud en ik begon meteen te rillen. Omdat rillen en opereren geen goede match zijn lag ik in no time knock out op de tafel. Een uurtje later was ik wakker en lag ik met een verband en gevoelloze arm in een bed. Het voordeel van die gevoelloze arm is dat je geen pijn hebt.
Nu zit ik hier, een dagje later, op logement bij mijn moeder omdat ik zelf niks kan doen. Ik kan Joas niet pakken, ik kan geen boterham voor mezelf smeren, ik kan mijn haren niet kammen en noem maar op, … ik ben helemaal afhankelijk van mijn medemens. Vooral het feit dat ik niet voor mijn eigen zoon kan zorgen vind ik niet leuk. Ik ben rechtshandig en daar zat natuurlijk ook het carpaaltunnel. Met voldoende pijnstilling is de pijn onder controle te houden, maar bij een verkeerde beweging krijg je natuurlijk een aardige pijnscheut.
Ik zou 4 weken moeten revalideren. Ook iets wat ik niet zag aankomen. Ik zei op dinsdag tegen mijn collega’s: “tot maandag hé, tegen dan zal het wel wat beter zijn!” Niet dus!
Nu is het dus veel rusten en niks doen. Typen gaat nog net (al is het even wennen om van je linkerhand een dominante hand te maken, maar naaien en werken in mijn bullet journal zit er even niet in. Dat vind ik wel jammer, want dat zijn de dingen die ik echt graag doe.
De komende 2 weken zit ik in een verband en mag ik niet douchen. Ik zal dus aan men man moeten vragen om mijn haren te wassen boven het bad… Ik kijk er al naar uit… en hij waarschijnlijk ook! #sarcasme
